Als ik met mijn vrienden in de kroeg zit dan wordt er doorgaans hard gelachen. Afgelopen woensdag legden twee ervaren hoerenlopers ons uit wat een golden shower precies inhoudt. Ik dacht dat de klant over de snollen heen mocht urineren, maar mijn ervaren vrienden weten zeker dat de dames over jou heen zeiken. Ik bekende meteen dat ik niet weet of ik er dan nog zin in heb. Ik begreep in een keer waarom dat haar van Trump zo’n rare kleur en model heeft. En ik dacht aan de coiffure van Trump’s collega Wilders, maar hield mijn perverse gedachte voor me. Ik sprak zacht de wens uit dat als het waar is van Donald en zijn wodkasnollen dat de beelden nooit op internet zullen verschijnen. Ik zie deze idioot liever vier jaar als knettergekke president, inclusief een eventuele kernoorlog, dan dat ik die blote bejaarde zie stoeien met een paar Russische hoeren in een of andere dure suite. Mijn vrienden waren het daar mee eens. Ze begrepen de hoeren trouwens wel. Over die idioot heen plassen was overduidelijk een politiek statement. Of het echt gebeurd is? God only knows.
Al gauw ging het gesprek over domme blondjes. Een van mijn vrienden had een Nieuwjaarsdiner van zijn werk gehad. Het etentje vond plaats in een best wel chique sterrentent. Tussen de gerookte kreeftenclitoris en de gepocheerde zee-egelmeniscus door sprak hij de blonde vrouw van zijn baas. Zij ging volgende week met haar man naar Mauritius.
“Heerlijk, even helemaal weg, even niks aan mijn hoofd”, kakelde het blonde dingetje. Mijn vriend moest lachen omdat zijn baas hem ‘s ochtends had verteld dat hij met zijn vrouw een week naar de Malediven ging. Voor de zekerheid checkte hij dat nog even bij de directeur, die dat bevestigde. De Malediven! Daarna vroeg hij aan het directeursteefje nog een keer waar de reis ook alweer naartoe ging.
“Mauritius”, hield het botoxdingetje vol. We vroegen ons af hoe depressief je kunt worden als je zo radeloos rijk bent. Ik vond vooral dat niks aan haar hoofd heel geestig.
Uiteraard wilden mijn vrienden het met mij over Wendy van Dijk hebben. Zij is de vrouw van de RTL-directeur, die ik vorige week een gladjakker genoemd had. Zij was daar boos over en dat begreep ik wel. Het is niet leuk als je man zo genoemd wordt. Maar hoe moet je een gladjakker dan noemen? De lieverd had zich een beetje verslikt toen ze serieus twitterde dat haar man niet verantwoordelijk was voor de shit die zijn kneuzenzendertje uitzendt. Half Nederland proestte het uit van het lachen. Ik kreeg vooral intens medelijden met de RTL-baas. Dan heb je al een treurige baan waarin je week in week uit de meest droeve oplichterstroep op de buis moet flikkeren en dan heb je thuis een vrouw die denkt dat je op kantoor de kantine stofzuigt en zorgt dat de papierlade van de kopieermachine altijd gevuld is. Op dat moment wist ik al dat het televisieprogramma Rambam donderdagavond aan ging tonen dat weer een of ander ranzig RTL-programma doorgestoken kaart was. Ik hield wijselijk op Twitter mijn mond en zei alleen tegen Wendy dat het glad zou worden op de weg.
Ik zou me kunnen voorstellen dat zo’n Erland Galjaard, zoals de RTL-directeur heet, zich na de tsunami aan schandalen een dezer dagen jankend op het dak van een van zijn studio’s verschanst en dreigt de gebouwen op te blazen. Ik hoop het niet voor hem omdat dan de ex van Albert Verlinde komt om hem te helpen. Onno Hoes gaat namens de overheid mensen die ernstig in de war zijn bijstaan. Hij komt je dan gewapend met een krakende megafoon op andere gedachten brengen. Dus je staat zwaar psychotisch te flippen, dreigt met iets verschrikkelijks en dan komt Onno Hoes. Gruwelijk toch?
De rest van de kroeg was het van harte met me eens. Toen pakte een van de jongens zijn telefoon en toonde een You-Tubefilmpje waarop je Wendy van Dijk in het begin van haar televisiecarrière mensen ziet vragen of ze hun haar willen kammen met een pleeborstel die ze net in de wc gedoopt hebben. Over de rooie heette dat programma.
“Op dat niveau discussieer je”, lachten mijn vrienden, waarop ik een rondje gaf voor de hele zaak.
