De emir had wat neefjes bij elkaar geroepen. Of zij nog studentenvriendjes kenden die wat wilden bijverdienen? En niet alleen bijverdienen. Er waren wat aantrekkelijke randvoorwaarden. Ze mochten namelijk ook een half uurtje trainen met grote jongens als Frenkie de Jong, Matthijs de Ligt en Virgil van Dijk. Jasper Cillessen was er helaas niet bij. Inderdaad een domper. Maar ze gingen wel op de foto met de totale selectie, inclusief de Nederlandse bondscoach Saint Louis. Het geheel was vooral een belangrijk pr-dingetje voor de internationale camera’s. De emir noemde het een stukje goodwill. FIFA-baas Gianni Infantino had het over transparantie. Zijn valse lachje gaf aan dat dit een grapje was. De emir was volledig in zijn nopjes.
Wat het klusje verder inhield? Ze moesten zo geloofwaardig mogelijk voor arbeidsmigrant spelen en er daarom een beetje verwaarloosd uitzien. Maar niet ondervoed! Drie dagen ongeschoren, de haren flink in de war en belangrijk: Rolex thuislaten. Van de Fifa kregen ze een trainingspak. En van Infantino en de emir een stoomcursus ‘Slavenarbeid’. Daarin leerden ze vooral om heel moeizaam Engels te spreken. Tip van de emir: kijk naar oude persconferenties van Van Gaal in zijn periode bij Manchester United. Als je zo praat is het gewoon perfect. Then you come an end!Verder moesten ze dankbaar overkomen en vooral blij kijken. Oh ja, ook heel enthousiast praten over gastland Qatar en zijn fantastische koninklijke familie. Alles was gewoon perfect aan het Arabische oliestaatje. Tip van de Emir: toeter je loftrompet over salaris, arbeidsomstandigheden, huisvesting, eten, drinken en verder al het andere in dit Utopia. Kortom: nergens iets op aan te merken. Je moet er als migrant niet aan denken dat dit luxeleven ooit voorbij is! Op vragen over dodelijke slachtoffers ga je niet in. Jij kent ze niet.
Een van de snuggerder jongens vroeg of ze bang moesten zijn voor doordramvragen. De Nederlanders stonden toch bekend om hun kritische houding ten aanzien van het WK en de bouw van de megalomane stadions door slaven van wie er 6500 gesneuveld zouden zijn.
“Drie”, lachte Infantino, “en misschien nog twee licht gewonden!” Nu moest iedereen hard lachen.
De aanwezige Nederlandse marketingdeskundige, die door het Qatarese Ministerie was ingehuurd, legde uit dat dit niet de meest moeilijke journalisten waren. Het merendeel schetterde een jaar geleden van de hoogste toren dat ze hier niets te zoeken hadden en dus niet zouden gaan, maar toen het dichterbij kwam begonnen ze stuk voor stuk terug te krabbelen. Ze schreven laffe stukjes waarin ze vertelden waarom ze hier toch heen moesten. Verder heeft hun regering eerst lopen bluffen dat ze niemand zouden sturen, maar die regering was ook al snel om. In eerste instantie sturen ze een lieve onderknuppel, maar de doorgewinterde premier en de ietwat kinderlijke koning hebben hun koffertjes al gepakt. Ze staan te trappelen van ongeduld.
Donderdag hebben we allemaal de training gezien. De studenten speelden hun rolletje met verve. Het is lang geleden dat ik na afloop zo’n timide, bijna onderdanige Nederlandse pers zag. Wat een watjes.
Hun conclusie: het was een slecht toneelstukje, maar ze speelden het tenminste. Er waren ook landen die het niet speelden.
Maar niet spelen is toch duidelijker dan een stom stukje wel spelen? En ben ik de enige die weet dat het slavenkoor geen slaven waren, maar gewoon vals zingende schnabbelstudentjes die na de training in hun snelle auto’s naar huis zoefden?
Morgen begint het toernooi. In Qatar is het meer dan veertig graden. De wedstrijden vinden plaats in airconditionede stadions. Drie keer raden hoe duur dat is. Het vluchtje van mevrouw Helder kost buiten de uitstoot tussen de 180.000 en 200.000 euro. Hangt van de wind af. De er achteraan reizende premier en koning doen dat voor hetzelfde bedrag. En zelfde uitstoot. De premier komt net van de klimaatconferentie in Egypte en daar was de conclusie: Het is nu of nooit. Erop of eronder. Ik lijm me aan het regeringstoestel. Waarom? Ik wil ook.
