Nadat Lionel Messi en zijn vrouw Antonella bittere tranen hadden geschreid omdat ze Barcelona moeten verlaten, kwam het tweede probleem: hoe vertellen we het aan de kinderen? Zij hadden het kroost in december namelijk beloofd dat ze in de Catalaanse hoofdstad zouden blijven. Dus dat was wel even een klusje. Of zoals Messi zelf tegen de BBC zei: “We wisten dat het een harde klap ging worden. Zeker voor Thiago (8). Als hij pijn heeft zie je dat nooit aan hem. Maar diep van binnen lijdt hij”.
Achteraf viel het het echtpaar Messi mee. Misschien heeft hij zijn salaris aan het gevoelige kereltje opgebiecht. Dat kan helpen. Of hij heeft het jochie verteld dat hij nu bij de bruut Sergio Ramos in het elftal speelt, dus dat papa door deze mensensloper niet meer in tweeën kan worden geschopt. Ik herinner mij een overtreding van de centrale verdediger van Real Madrid die tijdens de clàsico met zijn kicksen vol op de hand van Messi ging staan. Per ongeluk? Absoluut niet. Maar ik denk niet dat Lionel daar nog moeilijk over doet. Zeker niet bij Paris Saint Germain. De eigenaar van zijn nieuwe club is namelijk het oliestaatje Qatar en daar zeiken ze niet over een paar gebroken vingers. Vraag maar aan de Aziatische slaven die daar voor een paar euro per maand de stadions voor het komende WK in elkaar mogen metselen.
Even mijn excuses maken: ik schreef heel klassiek ‘slaven’, maar dat moet natuurlijk zijn: ‘tot slaaf gemaakten”. Ik verbeter dit omdat ik deze week een officieel foldertje van de overheid met de titel Waarden Voor Een Nieuwe Taal ontving. Daarin wordt uitgelegd dat wij, die in de kunst- en cultuursector werken, een nieuwe taal moeten gaan spreken. Zo mogen wij het niet meer hebben over ‘zwart geld’ of ‘een zwarte bladzijde in de geschiedenis’ omdat dat negatief is tegenover mensen met een niet witte huidskleur. Ik had deze associatie trouwens nog nooit gelegd. Ook is het beter als ik de theateravond niet meer begin met ‘goedenavond dames en heren’ omdat dat voor de non-binaire en/of genderqueer en genderfluïde personen veel te pijnlijk is. Ik maak graag van de gelegenheid gebruik om in deze column mijn excuses aan iedereen aan te bieden die ik de afgelopen jaren nodeloos gekwetst heb. Onbewust heb ik mij als cisgender man misdragen en mijn nieuwe show zal ik dan ook openen met een fris en vrolijk “Goedenavond personen!” Dat lijkt mij het veiligst. Het foldertje wijst ons artiesten er duidelijk op dat een nieuwe taal nodig is. Voorbeeld? Als een lesbienne autopech heeft mag je dat niet ‘een pot met panne’ noemen. Domweg omdat iemand meerdere identiteiten uit het acroniem LHBTIQ+ in zich kan dragen. Iemand kan én lesbisch én transgender vrouw zijn of panseksueel én genderqueer. Zo staat het in de folder. Ik bedoel maar. En daar had ik tot nu toe nooit over nagedacht. Ik stond iedereen vanaf het podium jarenlang maar een beetje dom te schofferen. Ik ben zo blij dat me nu duidelijk is uitgelegd dat een Nederlander niet altijd wit is. Getint kan hij/zij/hen ook zijn. Maar het woord halfbloed is weer kwetsend. En de term ‘Arabische wereld’ is eveneens uit den boze. Dat wordt ‘de overwegend Arabischtalige wereld’. Omdat er in die woestijn meer talen worden gesproken. Nee, dat wordt een frivool avondje als ik binnenkort in politiek correcte volzinnen ga ouwehoeren. Om half een ’s nachts zit u nog versuft te stuiteren in uw theaterstoel. Ouwehoeren is trouwens ook een zeer kwetsende uitdrukking waarmee ik sekswerkers op leeftijd beledig. Sorry.
Maar terug naar de kleine Thiago Messi, die over een aantal jaren hoort dat zijn vader vet betaald is door een land waar duizenden tot slaaf gemaakte sloebers stierven voor het organiseren van een dom voetbaltoernooitje waar de hele wereld gulzig naar keek. En het aantal slachtoffers kon niemand ene flikker schelen.
Aan deze laatste regel moet ik nog even werken. Dat flikker is wel heel erg grof en…onnodig kwetsend.
