Zelden doe ik mee aan demonstraties of stille tochten. Dat is geen luiheid, maar meer een kwestie van realiteitszin. Ik schrijf liever een verontwaardigd stukje waarin men over mijn boosheid of verbazing kan lezen. Maar soms doe ik mee. Omdat het moet. Heel soms.
Tot nu toe heb ik in mijn leven twee keer meegedaan en beide keren met succes. De eerste keer in 1981 met de kruisrakettendemonstratie. Toen was ik een van de 400.000 deelnemers op het Museumplein. Die bijeenkomst had absoluut nut want die krengen werden niet geplaatst.
De tweede keer was afgelopen zondag op hetzelfde plein. Nu waren we met slechts 250.000 mensen die geen politieauto in de fik staken. En weer had het zin. Vier dagen later werd er in Egypte een voorlopig broos vredesakkoord getekend.
Kortom: wilt u iets bereiken, vraag mij dan om even langs te komen. Maar weet: ik doe het maar eens in de vierenveertig jaar.
Het leukste van die laatste voorlopige vrede in Palestina en Israël is dat een meelijwekkende Amerikaanse puber hoopte dat hij voor zijn bemoeienis met deze zaak in aanmerking zou komen voor de felbegeerde Nobelprijs voor de Vrede. Inmiddels is bekend geworden dat de Venezolaanse Maria Corina Machado die krijgt. Heerlijk nieuws. Ik kon een kleine glimlach niet onderdrukken. En velen met mij.
Ik zag meteen een woedend kind stampend door het Witte Huis banjeren. Slaande deuren, glasgerinkel, schreeuwpartijen en angstig personeel dat eventjes heel ver bij de patiënt vandaan bleef. Tot hij afgekoeld was. Een huilende Repelsteeltje buiten zinnen die zijn dankspeech al klaar had. Daarin had hij alle veertig oorlogen die door hem persoonlijk beëindigd zijn willen noemen. Aan het eind van zijn dankwoord had hij als een volleerde Bokito een kwartiertje op zijn borst willen roffelen.
En nu maar hopen dat hij niet zo boos is dat hij Netanyahu alsnog opdracht geeft om de laatste stukjes Gaza weg te bulldozeren.
Ik kijk de komende dagen vol spanning naar het NOS Journaal. We kunnen niet anders doen dan duimen dat het in Israël goed afloopt.
Ander vraagje: als de vrede inderdaad blijvend is en er geen bom meer valt, doen we dan wel mee aan het Eurovisie Songfestival? Misschien leuk als we dan Douwe Bob vragen om ons landje te vertegenwoordigen. Al is het maar om Leon de Winter en Wierd Duk te pesten. En dan vragen we Dilan Yesilgöz in het achtergrondballetje. Die is dan in between jobs en heeft dus alle tijd.
Het NOS Journaal noem ik expres omdat dat binnenkort dreigt te verdwijnen. Tenminste als de PVV met steun van wat andere jojo’s na 29 oktober aan de macht komt. Deze week zag ik een discussie tussen Joop van den Ende en Fleur Agema, die haar ruzietje met Geert overduidelijk heeft bijgelegd. Ze valt weer ouderwets in katzwijm als ze de naam van de geblondeerde rattenvanger hoort. Maar uit dat gesprek met de oude wijze Joop bleek dat zij en haar partijtje de NPO zo snel mogelijk willen opheffen. Ze verkondigde dat in de inhoudelijk beste Nederlandse talkshow, die toevallig uitgezonden wordt bij de NPO. Ze had het ook bij het commerciële RTL Tonight kunnen vertellen, maar dan had deze boodschap alleen de moeder en de vriend van Peter van der Vorst bereikt. Hun enige kijkers.
Joop vertelde hoeveel privé-geld hij in de loop van zijn lange leven in de cultuur gepompt heeft. Later bleek het 70 miljoen meer te zijn. Heerlijke vergissing op je ouwe dag.
Maar als het aan Fleur en haar kompanen ligt verdwijnt de NPO zo spoedig mogelijk. Ik vrees dat de musea, theaters, concertzalen en kunstsubsidies er dan ook snel aan moeten geloven. En in die lege gebouwen stoppen ze dan varkens, koeien en miljoenen kippen. Nee, geen asielzoekers. Die zoeken het maar uit.
Ik denk dus dat ik eerder mee moet lopen met een broodnodige betoging. Eentje tegen de kaalslag van de cultuur. Ik doe zeker mee. Gelukkig heb ik tijd. Hoeveel tijd? Alle tijd!
