Toen ik afgelopen woensdag psychiatrisch patiënte Marjolein Faber op de televisie bij Jeroen Pauw zag modderen schoten er felle scheuten medelijden door me heen. Medelijden met Jeroen, maar ook met de arme asielzoekers, met het Nederlandse volk, met patiënte Faber zelf en met Peter Pannekoek, die dit jaar de oudejaarsconference mag verzorgen. Ik denk dat hij BNNVARA inmiddels gebeld heeft met de vraag of hij er een extra uurtje bij kan krijgen. Niet alleen voor Faber, maar ook voor de rest van het rechtse krapuul. Vooral voor voormalig buschauffeur Fredje Teeven, die op donderdag in hetzelfde programma tegenover Tim de Wit levensgevaarlijk zat te bazelen over doodzieke kinderen uit Gaza, die we volgens hem niet moeten gaan helpen. Ik weet niet of de man nog wel eens een bus bestuurt, maar ik zou niet instappen als ik u was. Hij is namelijk volledig de weg kwijt. Dat zie je trouwens ook al een beetje aan zijn brilmontuur dat volgens mij uit een Poolse feestartikelenwinkel komt en hem heeft veranderd in een stripfiguur uit een oude Donald Duck.
Door zijn woorden was het in elk geval angstaanjagende televisie. Wat is er toch met ons land aan de hand dat we politici hebben die dit soort teksten publiekelijk durven uit te kotsen? Zonder enige schaamte. Te laf om genocide genocide te noemen, maar met veel gemak roepen ze dat we doodzieke kindjes niet gaan helpen. Ondanks dat we in de Nederlandse ziekenhuizen plek zat hebben en onze artsen bereidwillig klaar staan. Begrijp ik nou dat er misschien wel drie kinderen mogen komen? Volgens onze hakkelpremier Schoof is dat een grote stap. Ook lekker dat brilsmurf Teeven in dit geval de nareis-op-nareis-op-nareisleugen van Dilan nog even nieuw leven inblies. Gelukkig wordt hun partijtje binnenkort versplinterd.
Het gezelligste nieuws deze week ging over de vallende bejaarden. Daar eindigen er namelijk elke dag dertig van op de spoedeisende hulp. Negen van die dertig kunnen daarna meteen gekist worden. Het scheelt een hoop verdrietig gehannes in bejaardenhuizen. De oudjes flikkeren massaal van laddertjes, struikelen over drempels, rollen van trappen en gaan kansloos onderuit op hun overmoedig gekozen racefietsen en fatbikes.
Toen ik afgelopen maandag uitgelachen was over dit nieuwsbericht las ik meteen daarna dat de Nederlandse jeugd het leven mentaal niet meer aan kan. Geestelijke wrakken zonder enig motief om nog iets van hun leven te maken. De ene burn-out steekt de andere aan. Als de Russen nog plannen hebben om deze kant op te komen, raad ik ze aan om niet met een zwaarbewapend leger binnen te vallen. Gewoon twee roestige drones en een paar krachtige bladblazers zijn meer dan genoeg. Binnen een uur staan we met zijn allen braaf in een TikTok-rijtje te janken voor de ziekenhuizen. Ik heb zelf alvast een oorlogscoach in de arm genomen. En een Labradoodle om niet te veel alleen te zijn. Het gesprek tussen Jeroen Pauw en patiënte Faber heb ik inmiddels drie keer teruggespoeld. Ik dacht steeds: dit zegt ze niet. Maar ze zei het wel. Zoals ze ook een paar keer op kinderlijke toon herhaalde dat ze toen de minister was. Ik keek naar een kinderklucht. Een lagere schoolmusical.
Ondertussen windt het minder toerekeningsvatbare deel van Nederland zich serieus op over een twintigjarig meisje dat in de auto van een of andere zanger is gestapt. Dit deel van ons volk heeft een eigen clubblad en hun hoofdredacteur Evert Santegoeds is kraaiend blij dat hij daar een fotootje van heeft kunnen kopen. Alle talkshows hebben hier serieus aandacht aan besteed. Met deskundigen en al.
Totaal in de war ga ik mijn weekend in. Wat ik ga doen? Met andere hooligans rellen op de golfbaan. Sinds de Ryder Cup vorige week is ook dat volstrekt normaal. Of zal ik naar de Rode Lijn-demonstratie gaan? Dat zijn wel veel vredelievende mensen bij elkaar. Kan ik dat nog aan? Italië is ook een mogelijkheid. Daar staakt driekwart van het land uit solidariteit met de Palestijnen. Daar kunnen wij als land iets van leren.
