Op de een of andere manier had ik deze week te doen met Arie Slob, de tragische zwartkous van het kabinet. Hij riep dat middelbare scholen homoseksualiteit best mogen afkeuren en moest dit binnen vierentwintig uur herroepen. Van wie? Ik denk van de rest van het kabinet. Of misschien heeft mevrouw Slob zijn horloge even gelijkgezet. Of de kleine Slobjes hebben hem uitgelegd dat het inmiddels 2020 is. God zelf kan het ook nog geweest zijn. Dat die hem wakker heeft geschud. Maar hij kwam er dus op terug. Het lag toch anders. Ouders hoeven voortaan geen rare verklaringen meer te tekenen.
Maar vindt Arie dat ook? Of heeft hij met God een heel ander regeerakkoord? Heeft hij inmiddels op zijn blote bibberknietjes zijn excuses aan de Allerhoogste aangeboden? Het lijkt me voor Arie ingewikkeld, maar voor God zelf ook. Dat komt omdat hij niet echt bestaat en iedereen hem op zijn of haar manier invult. Op Urk heb je meer dan twintig kerken en in alle gebouwen wordt de bijbel anders uitgelegd. Van de ene dominee mag je wel televisiekijken en niet de zee leeg pulsen, terwijl de derde vooral vaccineren weer een belangrijk dingetje vindt. Sommige gelovigen vinden dat God bepaalt of je hinkel-pinkel-polio krijgt, terwijl anderen zeker weten dat de schepper ons juist een vaccin tegen deze vreselijke ziekte geschonken heeft. Uit liefde. Om de rolstoel en krukken te voorkomen. Om gelukkig te leven.
Bij de moslims is het nog ingewikkelder. Daar moet van sommigen een kop, die gelachen heeft om een cartoon over de profeet, meedogenloos rollen. Terwijl de meerderheid stukken minder streng is. Je mag van hen niet lachen, maar wel blijven leven. Dat is aardig van ze. Zeer vriendelijk als je niet vermoord wordt omdat je niet gelooft wat zij geloven.
Soms is god ook liefde. Dat dacht ik toen ik eergisteren las over de Amerikaanse kardinaal Theodore McCarrick, die zijn leven lang kleine jongetjes zijn nest in trok en jodelend misbruikte. De jongste was elf. Stiekem? Nee hoor. Iedereen wist het. Tot paus Johannes-Paulus II aan toe. Waarom ‘uncle Ted’ dit allemaal mocht? Hij bracht als fondsenwerver miljoenen dollars het Vaticaan binnen en dan is men wat minder kritisch. Inmiddels is de Roomse viespeuk negentig en kan hij zich niks meer herinneren. Alzheimer kan een zegen zijn. Is die ziekte ook door god geschonken?
Het voordeel voor de Roomse zwartrokken is dat ze alles mogen biechten. Vaak bij een collega die eveneens met het celibaat worstelt en ook graag wat misdienaartjes in de houdgreep neemt. Nog tips collega?
Geen idee of god bestaat, maar mijn verbazing gaat niet zozeer over zijn of haar bestaan. Meer over de gelovigen. Zij maken er een puinhoop van en bepalen wetten waar anderen zich maar aan te houden hebben.
Dit weekend richt ik mijn eigen kerk op. Mijn kerk gelooft in mijn god Oelikoeli. In een eerder theaterprogramma heb ik over hem verteld. De essentie hiervan staat op YouTube. Tik Oelikoeli in en je wordt in een paar minuten bijgepraat. Oelikoeli is al heel lang mijn god. Waarom ik er nu pas een officiële kerk van maak? Om de oudejaarsconference te redden. Vanaf het moment dat ik namelijk een kerk ben mag ik meer dan dertig gelovigen ontvangen en is mijn oudejaarsavond gered. Want een beetje lol trappen met dertig lukt echt niet. Vandaar.
Welk kerkgebouw ik op oudejaarsavond voor de heilige dienst huur weet ik nog niet, maar het zou zomaar Koninklijk Theater Carré kunnen zijn. En omdat dat theater koninklijk is kan ik meteen nog even aandacht besteden aan het ordinaire speedbootje van twee miljoen euro dat onze koning in zijn Griekse haventje heeft liggen. Hij mag daar zelf met kerst niet heen van Rutte, maar dan help ik hem aan zijn kostbare jongensspeeltje herinneren. Vindt hij ongetwijfeld leuk.
En vanaf 1 januari is de kerk weer opgeheven. Want mijn credo is: geloof wat je geloven wilt, maar val er een ander niet mee lastig!
