Natuurlijk was het humor geweest als de KNVB een minuut na het kansloos verloren potje tegen de Tsjechen een appje naar Frank de Boer had gestuurd waarin ze hem succes wensen bij zijn nieuwe club UWV. Ik denk dat Frank dat wel had kunnen waarderen. Net als dat we de spelers best willen prijzen voor hun solidariteit met de Hongaarse homo’s, maar dat het ‘spelen als mietjes’ nou net weer iets te veel van het goede was. Sowieso bijzonder dat het voor de wedstrijd meer ging over de aanvoerdersband van Wijnaldum dan over de te volgen tactiek. Dat belooft wat in Qatar. Daar hebben we aan één aanvoerdersband niet genoeg. Zeker niet als we alvast onze excuses willen aanbieden voor het ‘slavernijheden’ in die gloeiende zandbak. Of doen we dat pas over een paar eeuwen als iedereen dood is? De vraag is of we Qatar überhaupt gaan halen. Eerst een deskundige bondscoach. Zullen we aan Truus vragen of we Louis nog een keer mogen lenen? Uit landsbelang! Van Gaal is namelijk de enige met wie we nog een beetje kans maken. Of gaan we voor die Duitse kruiskrabber Löw? Nee toch?
Het was niet de week van nationale pispaal Frank de Boer en zeker niet die van die arme Kiki Bertens, maar ook niet die van mevrouw Kaag die van een of andere hork van de PVV te horen kreeg dat zij zich graag omringt met terroristen. De man die dat zei werd niet teruggefloten door plaatsvervangend Kamervoorzitter en partijgenoot Bosma, die later verklaarde: “Geen probleem. Zolang Graus in de Kamer zit mag alles!”
Kaag had trouwens wel wat anders aan haar blonde hoofd dan rechts onderbuikgereutel. Namelijk haar door de VPRO verzorgde reclamespot van begin januari. Verkocht als onafhankelijk journalistiek product waarover iedereen zich inmiddels het schompes heeft gelogen. Partij, ministerie, NPO-baas, producent, documentairemakers en Kaag zelf. Ik hou van dit soort ontmaskerende relletjes. Zeker als het om de integere deugmeuk gaat. Dat zo beschaafde D66. Het meest gênante is in dit geval het bedragje dat Sigrid heeft overgemaakt naar Veilig Verkeer Nederland omdat ze in de dienstauto haar gordel niet droeg. Zo’n goedmakersfooi van 200 euro. En dan maar denken dat wij haar daarna opeens wel geloven. Dit krenterige douceurtje wint het qua treurigheid nog van de overvolle champagneglazen in het hongerlijdende Niger. Niejèèèèr volgens Sigrid. Waarom moest dat zuipfestijn in godsnaam uit de docu? Ze dronk het toch? Was mooier geweest als ze het daar ter plekke had geweigerd. Voor de camera! Dan heb je geen glibberig glijteam nodig dat steeds je ego-beeld moet bijvijlen. Want er wordt wat geknutseld aan deze dame. Zij liep op last van haar campagneteam toch ook op All Stars om haar een hipper imago te geven? Dat je het je als zogenaamd volwassen politica allemaal laat aanleunen?
Ik schrijf dit stukje een beetje lacherig in Bordeaux en heb ontdekt: hoe verder van huis hoe harder je om je landje gniffelt. Gister vroeg ik aan een taxichauffeur waar ik hier een beetje vrolijk naar het EK kan kijken?
“Nergens”, antwoordde hij, waarna ik hem troostte met de mededeling dat ik uit les Pays-Bas kwam. We maakten ons vrolijk om de missende Mbappé, de blunderende Pogba, ons wisselwonder Frank en handballer Matthijs.
Ik dacht: misschien moeten zij allemaal een door de NPO geproduceerde goedmakersdocu krijgen. Een docu waar je als hoofdpersoon oneindig aan mag sleutelen zodat je uiteindelijk als ideale held of heldin triomfeert. Of kan het ook zonder? Zoals Mathieu van der Poel, die het machteloze Tourpeloton al dagenlang zijn achterwiel laat zien. Gewoon fietsen. Keihard fietsen. Doen waarvoor je op de aarde bent. En bij je eerste gele trui een ontroerend seintje naar je dooie opa, die dat tricot nooit heeft mogen dragen. Dat ene vingertje naar boven. Naar de onvergetelijke Poulidor. Dat vingertje zegt meer dan een bord van een mislukte trut met daarop Allez Opi-Omi. Fietsen moet je in het leven. Keihard fietsen. En niks anders!
