Wrange week met veel gewonden. Zowel fysiek als mentaal. Ik beperk me tot de laatste groep.
Zo hoorde ik op de radio een meneer bloedserieus uitleggen dat het stikstofprobleem kan worden opgelost door koeien te kweken die minder winden laten en ook niet zo vaak boeren. Dus we gaan gewoon lekker genetisch fröbelen aan koeien die na een weggenomen kalfje een leven lang uitgemolken worden door een door de mens aangestuurde melkrobot. De interviewer vergat een psychiater te bellen of een liedje van Madness te draaien. Methaanvrij vee moet de opgewarmde wereld redden.
Over de opgewarmde wereld gesproken: heeft u de oude paus door België zien scharrelen? Hij vond het een beetje ongemakkelijk toen het over de Roomse viespeuken ging. Die door het celibaat opgezweepte wriemelaars die in de loop der jaren duizenden kinderen seksueel misbruikt hebben. En nog steeds misbruiken. Of denkt u dat ze er nu mee gestopt zijn? Had de paus die smeerlappen niet moeten verplichten om vanaf nu hun smachtende knuppeltje iedere avond in een bak met ijsklontjes te dompelen? Dit alles onder het toeziend oog van een ziedende Wim Hof, die sinds vorig weekend alle tijd heeft voor dit soort klusjes. En wie niet lang genoeg met zijn snikkel on the rocks gaat krijgt er van Wim een kokendhete koffie overheen. Daar schijnt hij namelijk ook heel goed in te zijn. Veelzijdig man die Hof.
Hoe zal Wim op dit moment ademhalen? Zuchtend? Wel jammer dat die film over hem voorlopig niet doorgaat. Het was toch prachtig geweest als je had gezien hoe hij die karatetrap aan die zwangere vrouw had uitgedeeld? Liefst in slow motion. Met wat bemoedigend commentaar van de altijd begripvolle Johan Derksen erbij. Dat hij dan zegt dat die vrouw die trap in haar buik verdiend heeft. En ook een lekker muziekje natuurlijk. De soundtrack van One flew over the cuckoo’s nest? Doe die maar.
Misschien ook leuk als Wim Hof in die film geconfronteerd wordt met een vrouwelijke patiënt die met een bord loopt waarop staat: “Hier werken wij aan uw terugkeer”. Het staat er in veertig talen. De vrouw zelf zegt voortdurend dat ze minister is. Ze loopt naar patiënt Omtzigt, die bij het aquarium zit te simmen. Ook hem houdt ze het bord heel lang voor.
“Maar ik wil niet terug”, huilt Pieter. In de gang loopt een man zwaaiend met een stroomstootwapen “minder, minder, minder” te roepen. Hij heeft geen idee waarover het gaat. Volgens hemzelf zit hij ook in de regering. Faber kijkt hem angstig aan. Volgens haar is de regering namelijk al lang uit elkaar. Eigenlijk nooit bij elkaar geweest.
“Niet mijn regering”, roept patiënt Rutte die eraan toevoegt dat Erdogan een van zijn absolute helden is, net als de in zijn ogen zachtmoedige Orban, de empathische Donald Trump en hij vertelt dat hij met Kim Jong-un een weekje in een caravan weg gaat. Volgens hem is Kim ook een buitengewoon aardige kerel. Net als Nicolas Maduro van Venezuela. Hij zegt ook dat hij met Boris Johnson ooit op een missie wilde om bij Sywert en zijn criminele kompanen Bernd Damme en Camille van Gestel vijf miljoen gestolen mondkapjes terug te halen. Met geweld. Patiënt Johnson hangt ondertussen boven de stortbak van zijn wc om te kijken of er geen afluisterapparatuur in verstopt zit. Op dat moment zwaait de deur open en komt er een iel bang mannetje binnen.
“Stilte”, roept hij, “allemaal mobieltjes inleveren en luisteren want ik ben jullie premier en ik ben dus de baas!”
Iedereen begint keihard te lachen. Behalve patiënt Omtzigt, die nog harder gaat snikken.
Het iele mannetje herhaalt dat hij de baas is.
“Wie zegt dat?”, vragen de andere patiënten.
“Geert”, zegt het iele mannetje, “en als Geert het zegt dan is het zo”.
“Waarom?”, vragen de andere patiënten.
“Omdat Geert de baas is”, roept het mannetje iets te stoer.
Op dat moment hoort hij zijn eigen logica, kijkt naar Wim Hof en smeekt: “Mag ik een kwartiertje vrijwillig in het wak?”
