Een Tesla gaat het sowieso niet worden, dacht ik toen ik deze week na meer dan vier weken Italië met mijn oude trouwe Volvo ons land binnen kwam stotteren. Mijn auto met bijna 450.000 kilometer op de teller wilde overduidelijk niet naar huis. Ik kon gas geven wat ik wilde, maar negentig was het hardst haalbare. Als een heuse vluchtstrookbejaarde strompelde ik met mijn lijkauto richting Amsterdam. Dat is het voordeel als je een zwarte stationcar hebt.
Wat is er eigenlijk tegen een Tesla? Die is toch groener dan groen en stoot minder viezigheid uit dan het vliegtuigje van Dolf Jansen dat hem naar de andere kant van de wereld bracht? Wil ik die auto niet omdat die met Trump heulende beroepspuber Musk daar de baas is? Klopt.
Maar waarom wilde mijn eigen auto eigenlijk niet naar huis? Omdat hij de door burgemeester Halsema dichtgetimmerde schouwburg aan het Leidseplein niet wilde zien? Want dat zal inmiddels toch gebeurd zijn? Femke kan niks anders doen dan het clubhuis van de bijna failliete toneelvereniging ITA zo snel mogelijk te sluiten. Oké, de grachtengordelelite raakt daarmee een tijdje een kostbaar speeltje kwijt, maar juridisch gezien kan het niet anders. Gewoon een criminele organisatie.
Of ik verbaasd was toen ik las over het zonnekoningengedrag van het duistere duo Ivo van Hove en zijn onafscheidelijke videoliefje Jan? Geen seconde. Bijna alle verhalen kende ik al. Die gonzen al jaren als vette roddels door het benauwde Amsterdamse theaterwereldje vol wespennesten en slangenkuilen. Wel lekker dat deze krant het afgelopen woensdag even op een rijtje heeft gezet. Angstcultuur, een doofpottenmagazijn, hersenschuddingen, gebroken voeten, brandende toneelspelers, ander grensoverschrijdend gedrag, machtsmisbruik, belastende rapporten in de lalala, een dove en blinde raad van toezicht, laf zwijgende acteurs, de ijdele Ivo die vroeger niet uit de media te rammen was en nu alleen wil praten via een mediastrateeg, enzovoort, enzovoort. Mediastrateeg is trouwens een heerlijk eigentijds achterkamertjeswoord. Is deze strateeg dezelfde joker die Plasterk bijstaat in zijn miljoenenfraudezaak? Ik snap mijn weigerende Volvo steeds beter. Hij heeft gelijk.
Inmiddels heeft de deskundige Amstelveense garage mijn oude auto weer aan de praat gekregen en maandag kan ik hem ophalen. Wat ik ermee ga doen? Ik heb twee vlaggetjes en een tweedehands doodkist gekocht. Ik ga er de komende weken mee door een Bloemendaalse villawijk rijden. Door dat kleinzielige buurtje waar bewoners bezwaar hebben gemaakt tegen de eventuele komst van een hospice. Er was een aardige rijke familie, die een prachtige villa met een park er omheen heel nobel beschikbaar stelde aan een naar ruimte snakkend hospice. Maar een paar fossiele buren hebben daar bezwaar tegen gemaakt. Welk bezwaar? Dan zien hun kinderen zieke mensen en al die lijkauto’s is ook geen pretje. Deze bezwaarzeikerds wilden procederen tot aan de Hoge Raad en het hospice heeft daar terecht geen zin in. Dus die zien er nu vanaf. Het pand staat weer te koop.
Maar omdat ik tegenwoordig de hele dag niks te doen heb lijkt het me heerlijk om in mijn lijkautootje bij die eikels voor de deur te gaan staan. Raampjes open, stemmige Mieke Telkamp uit de boxen en met een open motorkap doe ik of ik pech heb. Als ik de reserveband nodig heb moet de kist even een uurtje op straat staan. Het zou kunnen dat dat net voor het toegangshek van een van die buren gebeurt. Dan kunnen ze er even niet in met hun welverdiende Tesla. En ’s nachts? Dan parkeer ik de auto voor het huis van Mona Keijzer. Dat is die veel te blonde Volendamse die nu voor minister speelt en onlangs ook bezwaar maakte tegen de komst van een onschuldig sterfhuis in haar straatje. Zij zette als oprechte BBB’er zelfs de stikstofjoker in en noemde dat later schaamteloos een privézaak.
Tsja, mijn oude trouwe auto. Er komt een dag dat hij helemaal op is en rijp voor euthanasie. Dan zet ik hem in Leeuwarden op de oprit van de burgemeester. Wat zijn we toch een heerlijk landje.
