Zat ik net keihard te lachen om het feit dat er tegenwoordig een speciale zonnebrandcrème voor tattoo-patiënten is, kreeg ik dat rapportje van die Martin van Rijn op mijn bordje. Het las lekker weg. Pesten, racisme, discriminatie, in het gezicht spugen, haren trekken, puberaal seksgereutel over worteltrekken, bij de keel grijpen, over de tafel sleuren, tegen de muur drukken en natuurlijk met de baas naar bed. Ik vind het knap dat ze het programma op voorhand al De Wereld Draait Door hadden genoemd. Dat moet een visionair geweest zijn. De politie schijnt na alle naar buiten gekomen drek een definitieve dependance te gaan openen op het Mediapark. Die komt naast de extra Spoedeisende Hulp van een van de Gooise ziekenhuizen. Verder gaat er een gerucht dat er extra series komen van Het Familiediner en De Rijdende Rechter, die allebei exclusief over ons nimmer saaie omroepwereldje gaan. De iets te begripvolle Jan Slagter wordt voor straf de chauffeur van die witte limousine omdat hij een jaar lang in elk programma roeptoeterde dat het allemaal wel meeviel. En de Rijdende Rechter? Dat wordt Khalid Kasem. Die heeft een gedegen juridische achtergrond en zit op dit moment te snakken naar een baantje. Hij wil wel Hanneke Groenteman meenemen omdat zij hem regelmatig ‘lieverd’ en ’schat’ noemt. Dat is goed voor zijn geknakte zelfvertrouwen. Sophie Hilbrand wordt zijn snotterende emotiecoach.
De wereld draait ondertussen op alle fronten vrolijk verder en inderdaad: de gekte regeert. Zo zag ik bij dezelfde NPO een stelletje stroeve dames uit de overgangsklasse die hun vagina zaten te stomen met dampende kruidenthee. In India of Sri Lanka? Nee, in het West-Friese Wervershoof. Het was een hilarisch minuutje in het oubollige programma Ik vertrek. Duffe mutsen zaten met hun oude doos ongemakkelijk op een potje Earl Grey. Op de televisie. Dat is het grappigste. Dat iemand thuis in zijn uppie stil op een zolderkamer de oude schaamspleet opfrist met een potje rooibos snap ik, maar gewoon op de buis. Ik raad het Mediapark ook een eigen psychiatrische opvangkliniek aan. Aan de andere kant van dat politiebureau.
Ondertussen begrijp ik dat de tattootypes niet alleen hun eigen zonnebrandcrème hebben, maar ook een speciaal zalfje en een verlichtende lotion. Ik denk aan mijn jeugd toen alleen stoere zeebonken en gespierde truckers plakplaatjes hadden. Zonder een tuttige tattoo-verzorgingslijn van de firma Bayer.
De wereld tolt vrolijk door. Op mijn geliefde Sicilië zie je af en toe een door onkruid overwoekerd viaduct dat staat weg te rotten in een zinderend stuk niemandsland. Nederlandse toeristen doen graag schamper over dat weggegooide belastinggeld. Maar ik zal mijn Siciliaanse vrienden leren dat ze dan alleen maar ‘Airport Lelystad’ moeten zeggen. Een compleet vliegveld van bijna 250 miljoen met een start- en een landingsbaan, een verkeerstoren, een terminal, parkeerterreinen en een paar restaurants. Ik weet niet of ik het aan de Italianen ooit uitgelegd krijg dat we zo ordinair en smerig rijk zijn. Dat is mij met die mondkapjeszaak van onze Sywert ook niet gelukt. En ook niet dat dat gestolen geld nog steeds niet terug is.
Toen belde mijn beste vriend. Hij waarschuwde mij voor het deze week met veel bombarie gepresenteerde hersenimplantaat van Elon Musk. Nooit aan beginnen. Daarmee kan je niet alleen je telefoon bedienen door te denken, maar volgens hem laat je telefoon ook zien wat er in je hoofd omgaat. Zijn advies? Telefoon niet meer laten slingeren. Zijn vrouw zou zich namelijk een rolberoerte schrikken.
Ondertussen raast de wereld zijn radeloze rondjes. Ik denk aan de bonus van 50 miljard van diezelfde Musk die die arme man niet krijgt. Ik mijmer over het duurste cruiseschip dat met 10.000 obese Amerikaanse bejaarden in de plastic soep dobbert. Jammer dat de ijsbergen op zijn. Dan hoor ik van een vriendin dat het hondje van haar buurvrouw een beugel heeft gekregen. Niet verzonnen. Echt waar. Ik bel mijn vrouw met de vraag of dat iets voor onze kater is? Haar antwoord is kort en krachtig: eerst zijn anus bleken!
