Vorige week maakte ik mij in dit hoekje van de krant vrolijk over de dementerende Amerikaanse president Joe Biden, die al een behoorlijk tijdje alles stotterend en stamelend door elkaar haalt. In dezelfde column had ik het ook nog even over de met 2-1 verloren WK-finale in 1974 en liet de West-Duitsers in dat historische voetbalpotje vlak voor tijd het winnende doelpunt scoren. Terwijl die goal toen toch echt vlak voor rust viel. Mijn hardcore voetbalvrienden hebben voor mij inmiddels een kamertje in het rusthuis naast dat van Joe Biden gereserveerd en ik kan niet anders dan met gezond schaamrood op mijn oude kaken zeggen dat het inderdaad een domme fout is. Een black-outje. Dat kan de beste computers overkomen.
Joe schijnt er dit weekend eindelijk officieel mee te kappen. Hij heeft zelf laten weten dat hij ziek is. Iedereen kreeg bij die mededeling de slappe lach. Volgens de dokters heeft Joe corona, terwijl hij zelf denkt dat hij door een verwarde gek door zijn oorlel is geschoten.
Hoe hij gaat stoppen? Volgens een ingewijde bij de Democraten wordt dat eenvoudig. Ze zeggen gewoon niks tegen de president. Na het ontbijt brengen ze hem naar zijn kamer voor zijn dagelijkse ochtenddutje, daarna licht lunchen, een wandelingetje en dan weer naar bed voor een middagslaapje. ’s Avonds niet te laat eten en daarna op tijd onder de wol omdat het morgen weer een drukke dag is. De volgende dag hetzelfde suffe rondje. Volgens deskundige geriaters weet hij binnen een week niet meer wat zijn eigenlijke werk was. Een fluwelen afvloeiing. En mocht hij toch om een bezoek van een of andere hotemetoot roepen dan is onze Dick Schoof bereid om een handje te komen schudden.
Wie Biden gaat opvolgen? Geen idee. Binnen de Democraten weet ook niemand dat. Wat dat betreft is die partij een soort Ajax. Na een aantal vette jaren is het compleet mis. Iedereen heeft daar gefaald. Bestuur, directie, raad van commissarissen, trainers, spelers. Tijdens de komende verkiezingen worden ze kansloos weggevaagd door die enge Trump, die samen met Poetin het beste met de wereld voorheeft. Of het oorlog wordt? Ik vrees het ergste en als onze Geertje vrolijk verder twittert doen wij daar zeker aan mee.
Of is de oorlog al begonnen? Het zou best kunnen dat het Westen gisteren met een vette computerstoring even goed getest werd. Maar door wie? Poetin? Orbàn? Erdogan? Netanyahu? God? Of ben ik dan een complotdenker? Zijn er al wankele wappies die de storing wijten aan de coronavaccinaties?
Ik begrijp hier in mijn Italiaanse hotelletje dat de chaos overal compleet was. Ziekenhuizen konden niet opereren, vliegtuigen niet vliegen en het belangrijkste: containers konden niet gelost. Dat laatste heeft dit weekend invloed op de straatwaarde van onze coke. De jeugd wordt radeloos.
Voorlopig schijnt het de schuld van een van de grootste IT-beveiligers te zijn geweest. Vooral het woordje ‘beveiliger’ is in dit geval grappig.
Omdat elk nadeel zijn voordeel heeft zou het natuurlijk prachtig zijn als ook de oorlogen even stil hebben gelegen. Domweg omdat de drones en raketten ook door computers gelanceerd en bestuurd worden. En de computers wilden even een dagje geen oorlog. Ze zijn gewoon bloedmoe.
Ik geef toe: het is heet. Ik heb waarschijnlijk een zonnesteek en dan ga ik dom utopisch denken. Alles moet door. De drank, de drugs en ook de oorlogen.
Gisterochtend was het hier geweldig: bij de receptie meldden zich mensen die zeiden dat ze gereserveerd hadden, terwijl de wanhopige receptioniste naar een bont en blauw computerscherm staarde. De kok wilde weten hoeveel mensen kwamen lunchen, het kamermeisje wist niet wie er wegging en wie er bleef en de ober wilde dat ik mijn koffie contant afrekende. Geen pin. Omdat Italianen van bombarie houden ging alles met veel theater gepaard. De hoteleigenaar schreeuwde ten einde raad de hele tent bij elkaar. En ik? Ik was gelukkig. Zielsgelukkig. Zoveel chaos in zo’n kleine ruimte. En onthoud dit weekend mijn simpele vredeswoordje: bloedmoe!
