Vorige week zaterdag reed ik ’s morgens vroeg door de IJ-tunnel en schepte bijna een voetganger die slalommend over het wegdek fladderde. Eerst dacht ik aan een zwevende kiezer. Tot ik me realiseerde dat het Amsterdam Dance Event bezig was. Overduidelijk een jongen die te diep in de pot met pillen had gekeken.
Even later was ik thuis omdat ik bezoek zou krijgen van een vriend die niet kwam opdagen, maar die mij wel na een half uur appte met de vraag waarom ik niet opendeed. Hij stond voor het huis waar ik al een jaar niet meer woon. Ook hij was de avond ervoor wezen dansen. Hij voelde dat aan zijn benen en ik zag het aan zijn ogen.
Toen we lunchten vertelde hij over het gelukzalige paddenstoelengevoel. Of ik dat kende? Waarop ik zei dat ik wel eens een Italiaans truffeltje over mijn pasta raspte. Dat bedoelde hij niet. Nee, paddenstoelen, aardse lekkernijen en wat voor bevrijdend effect dat spul op mijn vastgeroeste hersenen zou hebben. Ik kreeg een website en hij legde mij uit hoe ik ze moest klaarmaken.
Woensdag had ik alles in huis en in mijn werkkamer maakte ik de boel klaar. Met citroen. Daarna nam ik het stukje bij beetje tot me. Drie tot vier uur zou ik van het hallucinerende riedeltje mogen genieten.
Na een half uur ging ik onzeker naar beneden en trof ik mijn vrouw in een nogal opgewonden toestand. Ze was samen met een van onze dochters de woonkamer aan het behangen. De dames waren allebei poedelnaakt. Ik voelde dat ik dit volstrekt normaal vond en ging er dus niks van zeggen. Ze waren duidelijk vrij. Ook kreeg ik van mijn vrouw wat naaktfoto’s van onze andere dochter. En ze vertelde dat ze een geluidsopname had gemaakt van onze zoon die seks had met zijn vriendin. Gewoon met haar telefoon tegen de deur. Ik was te gelukkig om dat raar te vinden. Mijn dochter waarschuwde mij dat ik wel op mijn woorden moest letten want die tas op tafel nam alles op. Ik dacht: ja, dat doen tassen. Die opnamen zouden weer worden doorgespeeld aan een integere journalist van De Telegraaf, die met een onthullend artikel over mij bezig was. Dat vond ik ook niet raar. Daarom bestaat deze krant. Hun geletterde lezers hebben nou eenmaal behoefte aan dat soort informatie.
In de kamer stond de televisie aan en daarop zag ik een geëmotioneerde oude man afscheid nemen van zijn politieke partijtje omdat hij er tot twee keer toe niks van gebakken had. Daarna logen allerhande partijgenoten dat ze hem gingen missen. Ik maakte mij vooral zorgen om zijn wachtgeld en begon tegen de tv te schreeuwen dat hij dat niet moest vergeten. Ik zag hem knakken. Later las ik dat dat buigen was.
Daarna schakelden ze in de studio over naar een mevrouw die een onbegrijpelijke campagne had gevoerd en tot een week geleden op iets meer dan tien zetels stond. Omdat de schade mee was gevallen werd haar naam gescandeerd door een roedel dronken golfballen en danste ze alsof ze ook knetter-stoned op het ADE stond.
Opeens vloog Eddy van Hijum in zijn gele vliegtuigje door de kamer. Hij vroeg waar hij kon landen. Ik adviseerde hem: in de gang. Ons huis heeft geen gang. De vloer en het plafond probeerden elkaar te kussen en het echtpaar Knoops zat met Peter Plasman een potje te dobbelen met blinde dobbelstenen zonder ogen. Gelukkig niet bloot.
Toen werd er wanhopig op het raam geklopt. Ik deed het gordijn opzij en zag een radeloze meneer die vroeg of hij alsjeblieft naar binnen mocht. Hij was dakloos omdat hij aan een veel te jong meisje had gesnuffeld. Ik vroeg hem om zijn naam. Wij laten namelijk alleen keurig volk binnen. Geen tuig. Ik vroeg drie keer aan de onverlaat hoe hij heette. Hij begreep me niet. Uiteindelijk huilde hij met lange halen: ”Andrew”.
Helaas, deze viespeuk kwam er bij ons absoluut niet in.
