Bij ieder eigen doelpunt tijdens dit EK (en dat zijn er nogal wat) moet ik aan Mona Keijzer denken. Want wat een grappig bericht: blond doktersvrouwtje uit Volendam tekende met haar buren bezwaar aan tegen een wooncomplex voor troebele oudjes en gooide heel enthousiast de stikstofuitstoot in de strijd. Daarbij nam ze het ook nog op voor de huismus. Smullen dit verhaal. Chronische binnenpret voor weken.
‘Privékwestie’, bitste het domme blondje Mona deze week tegen de pers en begon te blaten dat ze er verder niks over wilde zeggen omdat het in dit geval ook om de privacy van haar gezinsleden en haar tachtigjarige buurvrouw gaat. En het ging haar niet om de overlast van de dementerende soortgenoten, maar ze wilde dat het zorgcomplex anders zou komen te liggen. Waar de hoofdingang zit maakt voor de stikstofuitstoot inderdaad nogal wat uit. En de huismussen vinden het ook prettiger als het hospice aan de andere kant van het gebouw komt te liggen. Je wordt als vogel nogal gauw depri van al die af en aan rijdende lijkauto’s.
Het lekkerste komt nog: als beoogd woonminister moet ze er binnenkort voor zorgen dat krijsende klimaatzeikerds en diervriendelijk piepende zeurkousen, die de bouw van huizen of zorgcomplexen kunnen tegenhouden, de mond gesnoerd wordt. Ze spreekt inmiddels namens een boerenpartij van wie de miljoenen varkens, koeien en kippen het land onbeperkt mogen volschijten. Er is namelijk helemaal niks aan de hand.
Ik vrees wel dat Mona haar stikstofstandpunt in het bezwaarschrift nog wel eens terug zal lezen. Al is het maar bij mij. Ik vermaak me altijd kostelijk met dit soort politieke blunders. Blondjes die met open ogen vastlopen in hun eigen leugenmoeras.
Zal ze het er al met Yesilgöz over gehad hebben? Of was Dilan druk met het schoonvegen van haar doodlopende nareis op nareis op nareisstraatje. Ging dat niet om duizenden gezinnen? Niet? Hoeveel dan? Honderden? Ook niet? Honderd? Ook al niet? Negentig? Nee? Tachtig? Alweer niet? Zeventig? Echt? En daar is de regering uiteindelijk op geknald? Meen je dit? En daarna kreeg Geert zoveel stemmen.
En Yesilgöz had weer bezwaar tegen de benoeming van Marjolein Faber, de gezellige omvolkingstroelala van onze Geert. Zij heeft inmiddels beloofd om als een soort robot minister tegen alle asielzoekers te worden. Ook tegen die zeventig van Dilan.
Het zijn wonderlijke weken voor een columnist. Aan wie kan je je nog vastklampen? Aan de oprichters van Ongehoord Nederland? Oprichters? Oplichters zal je bedoelen. Heerlijk om te lezen hoe die bijna altijd boze Arnold Karskens tijd vond om de verenigings-statuten te wijzigen zodat hij en zijn partner in crime Reinette Klever een veel te hoog salaris konden binnenharken. Soms val ik ’s middags in dat programma en heb ik een kostelijk uurtje. Ze praten namelijk allemaal op een toon alsof ze de toekomstige overburen van Mona Keijzer toespreken. Alsof al hun kijkertjes kinds of dement zijn. Misschien zijn ze dat ook wel. Maar die Karskens en die Klever hebben lekker lopen graaien. En nu? Aftreden en terugbetalen? Nee hoor, Arnold zevert lekker verder en goudreinette Klever is door Geertje uitverkoren om minister van Buitenlandse Handel en Ontwikkelingshulp te worden. Zij was ooit betrokken bij het middeleeuwse Zwarte Pieten Journaal en wil in de Sinterklaastijd het gehele personeel van haar ministerie zwart schminken. En dat laat ze niet doen, dat doet ze zelf.
Eigenlijk heb ik ontzettend veel zin in het nieuwe kabinet. Ik denk dat er nog heel wat te lachen valt. Hoewel ik vrees dat het niet lang zal gaan duren. Maar nog even kort opgeteld: Mona met haar stikstofuitstoot, Yesilgöz met haar verrotte telraam, de uit een Roald Dahl-verhaal weggeglopen heks Marjolein Faber en tot slot mevrouw Klever met haar ongehoorde salarisgesjoemel. Heerlijk clubje. Daar ga ik als columnist graag de zomer mee in. Het lijkt mij een hechte club mensen die elkaar begrijpen. Die hetzelfde revanche-op-links-gevoel hebben. En dat gevoel schept een band. Een hechte band. Een hele mooie enkelband.
