Het is herfst. De baantjes vallen van de bomen. Niet alleen bij de ABN Amro, maar ook bij de NPO waar allemaal belangrijke televisieprogramma’s verdwijnen. Wie zegt dat die programma’s belangrijk zijn? De makers. Die zijn hun baan of hun lucratieve schnabbeltje kwijt. Ik zie tot nu toe weinig kijkerspaniek. Of zullen er binnenkort mensen in therapie moeten omdat Studio Voetbal op zondagavond van de buis verdwijnt? Volk dat na het weekend de slaap niet kan vatten omdat ze de wedstrijdanalyse van NEC-Sparta door Arno Vermeulen en Pierre van Hooijdonk verschrikkelijk missen.
Ook heerlijk dat op de NPO-Bijltjesdag het oubollige begrip ‘bord-op-schoot’ weer een aantal keren viel. De Studio Sportuitzending van zondagavond zeven uur moet er binnenkort ook aan geloven. Lijkt mij logisch. Vroeger heette dat Sport in Beeld en keken we onder leiding van Bob Spaak of Koen Verhoeff naar alle voetbalpotjes in de eredivisie die er op die zondagmiddag gespeeld waren. Maar tegenwoordig beginnen ze op vrijdagavond al te voetballen. En de liefhebbers zien tegenwoordig alle doelpunten binnen een minuut nadat ze gemaakt zijn. Op hun telefoon. Op zondagmiddag bij Ajax zit de helft van de tribune op zijn mobieltje naar Engelse, Spaanse en Italiaanse wedstrijden of naar Max te loeren. En terecht want op het veld van de Johan Cruijff Arena kan je de laatste jaren alleen het gras zien groeien. De sprieten zijn sneller dan de spelers.
Verder zit iedereen gezellig te babbelen over het moment waarop Arne Slot er bij Liverpool uitvliegt of wanneer onze Johnny naar Liverpool terugkeert om zijn vriend in degradatienood te helpen. Arme Slot? Nee, niemand vindt Slot zielig, maar men heeft wel met hem te doen omdat het een aardige man is. Geen blaaskaak.
Misschien is dat wel het belangrijkste van het voetbal tegenwoordig. Het transfergereutel in het stadion, de perikelen van de zielige bestuurskameramateurs en de miljoenen die derdehands spitsen tegenwoordig per uur verdienen. In de zandbak.
Ik bemoei me er nooit mee. Ik zit bij Ajax tegenwoordig op mijn telefoon de politieke transfers te volgen en zie de zoveelste BBB’er die het voor gezien houdt omdat het natuurlijk ook niet te doen is in die partij van de palingpopuliste Mona Keijzer die niet alleen haar kop in de kleuren van Geertje geverfd heeft, maar ook zijn liederlijke taal uitslaat. Nu is de NOS weer de loopjongen van Hamas, heel Hilversum is een groot links complot en de Joodse kolonisten mogen hun gang gaan. Zit er een stofje in de waterstofperoxide die Mona en Geert gebruiken? Het moet haast wel. Je gaat er in elk geval eng rechts van lullen en je wordt er niet democratischer op. Even over hun wantrouwen van de pers: zo begonnen de Duitsers in de jaren dertig toch ook? En die hebben er een tijdje veel succes mee gehad.
Ondertussen vraag ik me allerlei andere dingen af: Of Poetin ooit gaat bemiddelen tussen Trump en Venezuela? Als vredestichter. En hoe zinloos was je leven als je na 25 jaar ABN Amro vervangen wordt door een chatbot? Het schijnt dat dat ontslagen bankvolk altijd wel lekker veel meekrijgt. Dat komt omdat de top van zo’n bank bij vertrek ook altijd goed in de bak met beukennootjes graait. Die kunnen na hun ontslag vele winters fluitend verder.
Toch is het zielig als je als bankemployé door een robot vervangen wordt. Heb je 25 jaar allerlei achterstallige hypotheektypes bang zitten maken en dan wordt die nobele arbeid opeens overgenomen door een opgevoerde laptop. Dan stort je wereld in. En je weet: die laptop is nooit ziek, zwak of zwanger en zevert niet over een dertiende maand of een hogere reiskostenvergoeding. Daarbij rekent-ie sneller en heeft-ie geen burn-outklachten.
Eigenlijk is het een heerlijke herfst. Velen zijn verlost van hun zinloze werk, overbodige tv-programma’s zijn bijna verdwenen en Mona stoot dubbel-demissionair nog wat laatste klanken uit. En dan? Een nieuwe lente. Een nieuw geluid. En verschrikkelijke Mona Keijzer? Die wordt burgemeester van Moerdijk. Kortom: een vrolijke toekomst kan beginnen.
