Na een kort tripje naar Parijs laadde ik donderdagavond de tassen uit mijn auto. Een mevrouw herkende mij en begon in onvervalst plat Amsterdams vrolijk tegen mij te tieren over haar huisje in Zandvoort. Daar kan ze in het komende Grand Prix-weekend niet met de auto komen omdat pandjesprins Bernhard en zijn vriendjes hun slurpende kakkerstractoren moeten parkeren. Als die glibber maar weet dat ik ‘vuile huisjesmelker’ in zijn deur zal krassen. Of ik dat vast in mijn wekelijkse stukje in die grachtengordelkrant wilde schrijven? Dan weet hij dat vast. Een gewaarschuwde bril telt namelijk voor twee.
Ze had een brief van de gemeente ontvangen en daarin stond glashard dat ze dat eerste septemberweekend met de auto Zandvoort niet in kon. En dat bij een autosportevenement. Dat heet een gotspe. En of ik wist dat er in Assen een kant-en-klaar circuit lag waar niemand last zou hebben van zo’n zielig potje tijdverdrijf voor verwende krengen? Maar de eigenaar van dat racebaantje was geen lid van de Koninklijke familie. Dus was Drenthe kansloos. Het is hier gewoon net Qatar. Misschien wel erger.
Of ik naar die Formule 1-onzin ging kijken? Ik legde haar uit dat ik tijdens de Grand Prix een paar dagen gezellig hutjemutje op die camping naast het circuit ga staan. Samen met 5000 andere treurwilgen gezellig de duinen plattrappen. Ik heb daar alle tijd voor omdat de festivals, waar ik eigenlijk zou spelen, niet doorgaan in verband met besmettingsgevaar.
Ze keek naar mijn afgetrapte stationcar en kon zich niet voorstellen dat ik een raceliefhebber was. “Nee”, zei ik, “ik ga voor de laatste rugstreeppadden en zandhagedissen. Er zijn er nog precies twee”.
Of ik het met haar eens was dat het een godvergeten schande is dat die enge Oranje familie dit allemaal schaamteloos voor elkaar heeft gekregen? Terwijl de hele evenementenbranche kermend op zijn reet ligt? Of ik het niet raar vind dat er allerlei politici hebben lopen knippen en buigen om dit milieuvriendelijke feestje voor die Van Vollenhoventjes voor elkaar te krijgen? Politici met klimaatdoeleinden! Haar ogen spoten vuur. Wedden dat hun neefje de koning ook nog even poolshoogte komt nemen? Of scheurt die in zijn ordinaire speedbootje door de Griekse wateren om wat verse Afghaanse vluchtelingen op te pikken?
Ze zuchtte en vroeg of ik wist hoe er in Kabul gereageerd is op de samenvoeging van onze Gouden Kalveren. Men is daar vast heel blij dat onze filmwereld nu ook genderfluïde is geworden. En ze hoopte zo dat het gouden kalf voortaan non-binair is. Zal er daar in Afghanistan nog een tolk leven die dit belangrijke Nederlandse nieuws voor die mensen kan vertalen? Of zijn die allemaal al vermoord? Leuk om daar ooit een film over te maken!
Of ik de actualiteit een beetje volgde? Of ben je Afghanistoned? Die gezellige exodus daar. Daar letten ze niet al te streng op de anderhalve metermaatregel. En die islamietenjurken houden van een avontuurtje. Als je zelfs op de vleugel van zo’n toestel gaat zitten dan ben je wel aan vakantie toe. En goed dat onze nationale mondkapjescrimineel Sywert en zijn vrienden daar niet wonen. Dan hadden ze geen hand meer over.
Ik vertelde haar dat de Fransen al vier maanden bezig waren met de evacuatie van hun bedreigde landgenoten. Plus de bedreigde Afghanen die hen daar geholpen hadden. Die lopen namelijk het grootste gevaar. Heel Frankrijk wist wat er daar ging gebeuren. In tegenstelling tot onze regering. Die was duidelijk verrast door de overwinning van de Taliban. Mevrouw Kaag was te druk geweest met haar ‘nieuwe leiderschap’. Zeker als je eerder tegen de leugenaar Rutte hebt geroepen: “Hier scheiden onze wegen!” Dan moet je daarna snoeihard kleien aan je eigen beeld en schiet er wel eens een oorlogje tussendoor. Waar geregeerd wordt vallen dooien.
Verbijsterd keken de vrouw en ik elkaar aan. Het was allemaal niet verzonnen.
Hierna gooide ik de tassen terug in de auto. Ze vroeg wat ik ging doen?
Met vakantie! Of ze mee mocht?
