Afgelopen woensdag speelde ik in Wageningen. Spelen is een te groot woord. ’s Middags was ik overvallen door een gluiperige griep en daarom perste ik mijn woorden piepend en krakend het publiek in. Na de voorstelling verdween ik onmiddellijk met flinke koorts naar mijn hotel. Daar viel ik in een diepe slaap. Ja, ik had de verkiezingsuitslag wel meegekregen, maar die was nog niet echt tot me doorgedrongen. Ik dacht op dat moment dat ik licht ijlde. Het ging toen nog om 35 zetels. Ik dacht: morgen ben ik weer beter.
Om een uur of zes werd ik badend in het zweet wakker. Gewoontegetrouw pakte ik mijn telefoon voor het laatste nieuws en pas toen drong het tot me door. We waren nu echt een doodeng extreemrechts landje geworden en we hadden er ook nog eens zelf voor gekozen. Massaal zelfs. 2,3 Miljoen mensen stemden op een geblondeerde meneer die ons parlement minacht, die minder-minder-Marokkanen wil, die de pers tuig van de richel vindt, die de godsdienstvrijheid wil afschaffen, die boeken wil verbieden, die de grenzen voor vluchtelingen wil sluiten en die alles wat met het klimaat te maken heeft klinkklare onzin vindt. En hij heult ook nog eens met de Russen.
Ik las dit in het Wageningse hotel De Wereld. Zijn er inmiddels lezertjes die niet weten wat hier ooit heeft plaatsgevonden? Google het anders even. Dan lees je waarom dit historische grond is. Welke belangrijke capitulatie hier ooit getekend is. Dat we op 5 mei 1945, na vijf jaar onderdrukking door een buurman, die allerlei mensen op basis van hun ras uitsloot, weer een vrij land waren. Een land waarin iedereen mag denken en geloven wat hij of zij wil. Het hotel hangt vol met herinneringen aan dit belangrijke moment. Ik hoop dat Oekraïne ook snel zo’n plek krijgt. Ik denk niet dat de Nederlandse premier Wilders daar dan als een wijze bemiddelaar op een van de foto’s staat. Thierry ook niet.
Simpel vraagje: waarom hebben de andere partijen zo gefaald? Dat blijft maar kabbelen in mijn verkouden kop. GroenLinks-PvdA met hun iets te bolle wachtgeldjoker, de VVD met die oneliners producerende Kruidvatcassière, NSC met een op het eerste gezicht sterke leider die al gauw een aarzelende twijfeltrut bleek en D66 met zijn eenzame Robje, die goed gekapt verkondigde wat de spindoctors hem hadden ingefluisterd. Waarom heeft Geert geen serieuze tegenstand gehad? Hadden de andere partijen zich soms laten adviseren door Sven Mislintat, Maurits Hendriks en de volledige Raad van Commissarissen van Ajax? Had niemand door wat er echt leeft in het land? Wat er speelt in Budel en Ter Apel? Wat er verzaakt is in Groningen? Hoe mis het is in de Zorg? Hoe weinig woningen er gebouwd worden? En zo kan ik nog wel een column of drie doorgaan.
Maar is die onvrede een reden om op een man te gaan stemmen die de Grondwet naast zich neerlegt? Iemand die een zondebok zoekt. Ik fluisterde het zacht in Hotel De Wereld in Wageningen en viel weer in slaap.
Ik had wel grappige dromen. Een snikkende Jan Slagter die op zijn knokige knietjes bij Geertje smeekte of hij zijn bejaardenomroepje alsjeblieft wil sparen. Hij had het in mijn droom zelfs over een bloedbad. Of is dat echt gebeurd? En het zoontje van Khalid van Sophie die aan zijn vader vraagt of hij nu gedeporteerd gaat worden? Ook niet echt gebeurd toch? Anders moeten we die NPO inderdaad maar opheffen.
Maar goed, we hebben gekozen en Geert gaat het proberen. Als columnist heb ik er zin in. Minister Graus met zijn dierenmanieren zal mij handen vol werk geven. En ik vrees dat er nog wel wat meer tragische dorpsclowns met een besmet verleden komen opdraven. Neemt u van mijn aan: oude LPF-tijden herleven.
Inmiddels ben ik terug in Amsterdam. Met een trein vol kleurrijke aardige echte Nederlanders. Hoe herken je die eigenlijk? Bestaat die Nederlander eigenlijk nog wel? Alleen nog als hij zijn kop blondeert. En opeens deed mijn stem het weer.
