Donderdag las ik in de krant dat de speelgoedketen Intertoys van de familie Blokker op sterven na dood is. Twee pagina’s verder zag ik minister Blok met een groot blauw speelgoedbeest in de weer.
Dat is snel accelereren, dacht ik. De regering staat pal achter de bankroete Blokkertjes. Maar waarom Stef? Hij is toch van Buitenlandse Zaken? Moest Wiebes dit klusje niet klaren? Die doet de handel. En Eric is een echte kindervriend. Dat zag je in zijn warme contact met de klimaatspijbelaars. Maar Eric was waarschijnlijk te druk met het opruimen van de puinhopen bij de Belastingdienst. Of met de etterende wond die Groningen heet.
De foto van The Beauty en het beest oogde niet erotisch. Terwijl het Valentijnsdag was. Was dat misschien de bedoeling: dat de foto over de liefde ging. En over de vrijheid van de liefde. Dat je op iedereen verliefd kan zijn. Zelfs op Stef. En dat de knuffel voor het gender neutrale stond. Op verzoek van de Christen Unie.
Toen pas las ik het onderschrift: de knuffel moest het Brexitmonster voorstellen. Bedrijven die met het Verenigd Koninkrijk zaken doen moeten voorbereid zijn op dit monster! Want als het zover is…
Ik dacht: Is dit serieus? Is dit de manier van communiceren van een minister met het bedrijfsleven? Die zakenlui weten toch wel waar ze mee bezig zijn. Die hoef je dat toch niet via een speelgoedknuffel uit te leggen? Daarbij is een beetje bedrijf dat met Britten zaken doet al honderden Engelse mijlen verder dan onze suffe overheid.
Maar wel geestig dat volwassen mensen elkaar aanspreken op een hurktoon. Via een knuffel. Alsof ze tegen kleuters leuteren. Laten we een monster maken! Een monster als symbool. Ik begrijp dat het beest bedacht is door een heus reclamebureau. Daar is dus een vergadering aan vooraf gegaan. Creatieven aan tafel met Haagse ambtenaren. Eindresultaat? Een monster.
En afgelopen donderdag stond Stef dus in alle media voor lul met dat pluche ding. Nou is hij na zijn onhandige corpsballenpraatje op dat diplomatieke expatfeestje natuurlijk wel wat gewend. Dus deze openbare vernedering kon er nog wel bij. Ik begreep ook dat er in de knuffel echt iemand zat. Net als bij de mascottes van voetbalclubs. Op het internet werd al gesuggereerd dat het die arme Halbe Zijlstra wel eens zou kunnen zijn. Die had ooit verstopt gezeten in een donker hoekje van de datsja van Wladimir Poetin. Dus die was wel wat gewend.
Inmiddels begrijp ik dat de foto ook gezien is in Londen. Met stomme verbazing. Het plaatje gonst daar inmiddels over het net. In eerste instantie geloofde niemand dat dit een heuse Nederlandse minister was. Dit had ook bedacht kunnen zijn door schooldirecteur Anton in De Luizenmoeder.
En na dit plaatje zijn alle Britten overtuigd dat het echt klaar is met Europa. Ook de tegenstanders van de Brexit zijn nu definitief om. Wegwezen bij deze Europese idioten. Liefst voor 1 maart a.s. Hier willen ze echt niks meer mee te maken hebben. Het kan niet waar zijn dat ze ooit een serieus verbond hebben gehad met deze debiele Eftelingfiguren.
En voor mijzelf is het ook klaar. Ik ben Brexitmoe en Holleedermurw. Toen ik deze week las dat hoogleraar Stijn Franken de journalist Peter R. de Vries via zijn niet afgeluisterde advocatentelefoon had laten babbelen met verdachte Willem Holleeder was het voor mij klaar. Zelfs ik weet dat dat niet mag. Werd trouwens wel weer vrolijk van onze standvastige Peter R. die knuffelcrimineel Willem H. nu opeens weer wel geloofde. Zag ook nog een stamelende Nico Meijering op tv. In discussie met een Telegraafmevrouw. Het ging over advocaat Ficq die Willem H. bedreigd zou hebben. Ik dacht maar een ding: waarom kruipen al deze types niet in een pluche pak en maken Linda en John er op een van hun zeven zenders Muppets van. Of heeft John die rechten nog niet? En dan mag mevrouw Ficq roken! Heel veel roken. Drie pakjes per dag!
