Meer columns

Spijtbootje

Als ik druk ben en weinig tijd heb voor mijn fantasie dan droom ik altijd wat heftiger. En vreemder. Zo was ik afgelopen nacht bij Gezina in het Groningse Loppersum om daar een kerstdiner te nuttigen. Wie Gezina is? Geen idee. Ik was met Eric Wiebes en Lodewijk Asscher op verkiezingstournee. Een zogenaamd goedmaakreisje. De heren hadden aan Gezina het een en ander uit te leggen. Ze wachtten op een cameraploeg die hun charmeoffensief zou vastleggen.  Gezina is een door de Belastingdienst opgejaagde ‘fraudeur’ die werkelijk alles heeft verloren. Tienduizenden euro’s, haar huwelijk, haar inboedel, haar auto en haar opgeruimde karakter.

“Schuldloos gescheiden”, murmelde Lodewijk iets te hard tegen Eric. Waarop de gastvrouw zei dat ze meer dan 90.000 euro niet schuldloos wilde noemen. Dat ze als Groningse van het gas was afgesloten vond ze trouwens de gotspe van de eeuw!

“Ik sta rooier bij de bank dan jouw PvdA ooit geweest is”, zei ze tegen Lodewijk. Die kon daar niet om lachen.

Er woei een gemene wind door het scheefgezakte huisje. Grote scheuren en kieren in de muren had ze behendig dichtgestopt met honderden blauwe enveloppen.

“Leuker kon ik het niet maken, wel makkelijker!” Eric hoorde het niet. Of hij deed of hij het niet hoorde.

“Volgens Maurice de Hond is dit het best geventileerde huis van Nederland”, probeerde ik de stemming er een beetje in te brengen.

“Hier gaan we op termijn ook iets aan doen”, bromde Eric in het oor van Lodewijk, “voor 2093 waarschijnlijk al”. Lodewijk keek ongemakkelijk. Als ze in je eigen partij aan je stoelpoten gaan zagen dan is het klaar. Vraag maar aan Thierry. Eric bleef ondertussen minzaam optimistisch kijken. Deze pose is de laatste jaren zijn redding. Gewoon ijzerenheinig doorlullen. Het gerucht gaat dat Grapperhaus bij Eric op aanblijfcursus is geweest. Hij krijgt regelmatig wat nascholing.  Dan lallen Ferd en hij samen ‘We zullen doorgaan’ van Ramses Shaffy. Ze zingen alleen wel een beetje vals. Lodewijk is nu de tekst aan het instuderen.

Opeens kwam Willem-Alexander het huisje binnen. Hij wilde van Wiebes weten wanneer hij de zorgtoeslag voor Amalia kreeg. Komend jaar is ze vierentwintig dagen achttien en over die periode vangt de koninklijke bakvis meer dan een ton. Hij vroeg of hij dat vast in januari kon krijgen. Want dan had hij het in december misschien binnen.

“Dat regelt Rutte”, grinnikten Wiebes en Asscher in koor. Zij weten hoe heerlijk Mark het vindt om wekelijks de paleistuin in te mogen fietsen.

De koning keek mij opeens strak aan.  Ik was toch die mislukte komiek die al maanden over zijn speedbootje van twee miljoen euro zat te zeveren? Tot hoe lang ik daar mee doorging?

“Tot kerst!”, lachte ik, “dus na vandaag is het klaar!”

De vorst begon dat het inderdaad niet zo’n slimme aankoop was geweest op het moment dat zijn volk financieel op apegapen lag. Of ik nog wat tips had voor zijn kersttoespraak?

“Woorden als opoffering, saamhorigheid en solidariteit doen het altijd erg goed”, antwoordde ik, “en tussendoor laten zien dat je met je bootje keihard over een Griekse zee raast met Max joelend en juichend op de waterski’s. Dat is pas echt humor!” De koning hoorde het niet. Of hij deed of hij het niet hoorde.

Ik vroeg aan de Groningse of we aan tafel mochten. Dat vond ze een goed idee. De koning excuseerde zich en bedankte mij voor het stoppen met het puberale grapje. Als ik een keer wilde varen? Ik hoefde maar te bellen! Jagen mocht ook.

Gezina trok de door Eric meegenomen wijn open. Een Chateau Etat Pauvre 2019. Waarop Eric en Lodewijk vroegen wat er op het menu stond. Ze hadden er zin in! Er werd geproost. Op het vaccin, op de Brexit, op de vrachtwagenfile in Calais, op de onderbroek van Navalny, op de wappies…!

Toen vroeg Lodewijk nogmaals wat we gingen eten. Gezina’s antwoord was simpel: “Niets! Helemaal niets!”

Waarop de cameraploeg onmiddellijk werd afgebeld.

 
Website door JUST