Bijna een jaar geleden kreeg ik een openhartoperatie en dartelde ik een maand of vier niet over de planken van de Nederlandse en Vlaamse theaters. De operatie was een spoedoperatie en ik ben met mijn toen nog veel te dikke lijf door het oog van een hele dunne naald gekropen. Onlangs heb ik in een groot interview in het Volkskrant Magazine over deze periode verteld en de bedoeling was dat ik het daarbij zou laten. Over tot de orde van de dag. Geen medische malaise meer. Geen finish, maar een start! Vort met de geit.
Ik kom daar op terug. Na intensief overleg. Met wie? Met mijn vrouw? Mijn management? Mijn hoofdredacteur? Mijn kinderen? Nee, na overleg met mijzelf. Na dertig slapeloze nachten vind ik het mooi geweest. De leugen hoeft mij niet langer te regeren. Het gaat om de waarheid en niets anders dan de waarheid.
Laat ik maar met de deur in huis vallen. Ik ben niet geopereerd. Heb ook nooit iets aan mijn hart gehad. Dat is verzonnen. Een bevriende hartchirurg heeft mij een alibi verschaft door te doen of hij mij geopereerd heeft. Ik ben nooit in het ziekenhuis geweest!
De feiten: Al twee jaar was ik diep depressief, slikte daar zware pillen tegen en dacht voortdurend aan suïcide. De oorzaken? Drank en drugs. Niks meer, niks minder. En daarbij nog een buitenechtelijk seksleven waar Prins Bernhard wat van had kunnen leren. Voor ik elke avond het toneel opging poederde ik mijn neus, in de waterglazen op de bühne zat wodka en in de pauze masturbeerde ik steevast met mijn productie-assistente, die geduldig toekeek. Anders lukte het niet. Vaak stond ik na de show bij spoorwegovergangen te twijfelen welke intercity mij moest pakken. Voor die tijd had ik wel het plaatselijke bordeel platgelegd.
Op een dag ging het niet meer. Om precies te zijn op donderdag 10 december 2015 in Papendracht. Daar ben ik na drie minuten het toneel afgestapt. Vier dagen later in Middelburg heb ik dit herhaald. En toen ging het snel. Emmers vol gehuild. Eerst bij mijn huisarts, toen bij mijn familie en een ervaren psychotherapeut. Alles verteld. Hoe jaloers ik was op mijn jonge collega’s die in de Ziggo Dome en of de Heineken Music Hall speelden en hoe dat mij frustreerde in dat kleine Theatertje Carré. Hoe ik nachtelijks droomde van een gezin met Katja Schuurman, die in de vijftien jaar dat ik haar ken nooit is ingegaan op mijn avances. Mijn wroeging over een langdurig slepend conflict met een oudere collega. De afwijzing van Chantal Janzen, die ik meerdere malen heb gevraagd met mij op tournee te gaan. Ik zat muurvast en dacht dat op te lossen met drank. Eerst mooie Bourgognes (Romanée-Conti was mijn huiswijn), later kwaliteitswhisky en daarna slechte wodka. Tegelijkertijd kwamen de drugs. Het begon met een kinderachtig blowtje, daarna kwam de coke (door mij steevast een Masmeijertje genoemd) en uiteindelijk zat ik op een flinke dagelijkse dosis ghb, het enige spul dat mij nog rustig kreeg. Tot ook dat niet meer hielp. Voor elk optreden nam ik sowieso epo dat ik kreeg van een bevriende Amsterdamse interniste. Illegaal uiteraard.
Half december in Middelburg was het over en klaar. Ik ben afgevoerd naar een kliniek in de Ardennen waar ik tot mijn verbazing een andere BN-er trof. Later ben ik om privacy-redenen naar een psychiatrische inrichting in Zuid-Afrika vervoerd. Daar trof ik trouwens weer een BN-er. Eentje van wie ik het zeker niet verwacht had. Daar ben ik zowel fysiek als psychisch schoongespoeld. Veel fruit, veel rust, veel klassieke muziek en zo min mogelijk prikkelingen. En ik heb daar in alle rust mijn hele verhaal verteld aan een bevriende journalist. Alles? Alles. Dus ook over mijn heeroom die mij misbruikt heeft, mijn broer die mij bestolen heeft, mijn ouders die mij sloegen met een riem, de klasgenootjes die mij op een klasseavond kaal geknipt hebben, de meisjes die zeiden dat ik een impotente homo was en ik heb mijn fascinatie voor mijn grote voorbeeld Nico Haak uit de doeken gedaan. Hij was mijn voorbeeld. Door hem ging ik de showbusiness in. Ik ben zo blij dat ik het kwijt ben en dat het boek met Sinterklaas in de boekhandel ligt. Hoe ik me voel? Bevrijd!
