“We zijn met zo’n klein clubje dat we het net zo goed bij mij thuis kunnen doen”, stamelde onze premier een tikje onzeker tegen de koning toen ze het over de komende Prinsjesdag hadden. Hij wist niet of onze vorst wist dat hij een grapje maakte. Schoof staat niet bekend om zijn humor.
Willy sloeg de arme Dickie bemoedigend op de schouder en zei: “Nog een paar maanden en dan is het voor jou klaar.”
“Voor jou niet”, kreunde de premier, “ze willen jou weer terug bij de formatie.”
“Klopt”, lachte de vorst, “maar dat wordt ook wel tijd want het loopt in Den Haag volkomen uit de klauwen. Alles ligt aan gruzelementen. De smakeloze Wilders met zijn politieblunder, die oliedombo Yesilgöz die geen uitgehongerd kind hierheen wil halen en Eric van der Burg, die ‘kutwijf’ heeft geroepen tegen een onthutste dierenvriendin. En tegen een stelletje NSC’ers ‘teringlijers’ omdat ze uit het kabinet stapten. Een kabinet waar zijn eigen partijtje nooit had moeten instappen.
Dickie moest lachen om de manier waarop de koning ”kutwijf” uitsprak. Die reageerde met: “Ik heb bij Minerva gezeten vriend en daar vlogen dit soort woorden dagelijks door de sociëteit. Sneetjes, gleuven. Sperma-emmers gebruikten we niet. Dat deden die horken in Amsterdam. Daar waren wij in Leiden te beschaafd voor”.
Het ironische lachje van onze vorst sprak boekdelen. Dickie gniffelde van genot. Dit was wel een heel intiem onderonsje met de koning.
“Jij mag binnenkort weg”, ging de koning verder, “maar ik zit de rest van mijn carrière met dit smakeloze soepzootje. Een club waarvan de opstelling nooit verandert. Hoewel? Die VVD-troela Dilan vertrekt na de komende verkiezingen omdat ze een smadelijk zetelverlies lijdt. Ik gok dat ze op negen stoeltjes eindigt. Wedden dat ze met een hoop drama afscheid neemt? Maar verder blijft alles lekker hangen. Jetten, Timmerfrans, Klavertje, Dassen en die dierendame van Van der Burg natuurlijk. Vastgeroeste plucheplakkers allemaal. Ik ben alleen benieuwd bij welke partij blonde Mona dan zit. Oh ja, en dat NSC is na 29 oktober natuurlijk gewoon weg. Verzopen in de tranenoceaan van Twentse Pietje.”
“Je vergeet onze Fleur”, opperde de demissionair premier voorzichtig, “Fleur Agema uit Purmerend, die heeft zich niet meer verkiesbaar gesteld. Ze zegt niet waarom ze niet meer mee wil doen.”
“Ze heeft mij ook nooit kunnen uitleggen waarom ze wel meedeed”, proestte de koning en vervolgde: “Misschien blijft dat Limburgse ziekenhuis nu wel open. Weet je Dickie, jij hebt als kleuterjuf dit in wanhoop in elkaar geflanste fröbelklasje een tijdje mogen leiden, maar even onder ons: we moeten ons toch helemaal kapot schamen. Internationaal stellen we echt niks voor. Zag je die collectieve zenuwen toen we laatst een NAVO-top moesten organiseren? Het complete politieapparaat drie maanden aan de diarree. Dat zijn wij. Het landje is al van slag als mijn oerverwende vastgoedneefje een paar raceauto’s naar Zandvoort haalt. Het is allemaal zo klein en karig. Als je wilt weten waar we internationaal staan moet je naar de loting van de Champions League kijken. Alle Nederlanders die echt goed zijn hebben een functie elders. En dat geldt eigenlijk voor alles. We zijn een kleinzielig kneuterlandje waarin elke avond hetzelfde clubje oude mannen gezapig de talkshows vult.”
“Je durft wel”, sprak Dickie bewonderend.
“Nu wel. Onder vier oren, maar morgen knip ik weer braaf lintjes. Maar weet je ouwe stamelaar, we leven in een land met een schijtbakkenregering en dito parlement die te laf zijn om een kindervuistje tegen Israël te maken. Weet je waar het tijd voor wordt? Een nieuw gezicht. Een nieuwe Hans van Mierlo. Mijn moeder kan daar mooi over vertellen. Hans verscheen toen zij jong was. Iemand die de boel opschudt. Ons land schreeuwt om nieuwe ogen!”
Dickie vond deze foeterende koning een oase. Zo kende hij hem niet, maar inderdaad: dit was het moment voor vernieuwing.
De koning keek hem strak aan en fluisterde: “Ik wou dat ik Trump was. Dan zou ik iedereen ontslaan. Inclusief mijzelf!”
