Terwijl ik me afvroeg of de binnenkort aftredende Amsterdamse wethouder Shula Rijxman een goede opvolger is voor die vers opgestapte landbouwkneus Henk Staghouwer, kreeg ik te horen dat het niet goed ging met de Britse vorstin. Jammer, want ik had me graag een column lang onbedaarlijk vrolijk gemaakt om onze Henk, die er zelf al vrij snel achter kwam dat hij nog geen kip van een varken kon onderscheiden. Een basisdingetje voor een landbouwminister. Ja, zal hij gedacht hebben, zowel de kip als het varken is door mijn Here God geschapen. En dan weet je binnen de Christen Unie genoeg van het onderwerp. Het kuiken en het biggetje: door God geschapen en door de mens gemarteld.
Een van de kranten kopte dat die brave Henk er ‘plotseling’ mee opgehouden is, terwijl ik vijf weken geleden al hoorde dat zijn kop ging rollen. Degene die mij dat vertelde voorspelt dit soort zaken eigenlijk altijd goed. Hoe hij dat weet? Hij kent de juiste Haagse kringen. Zo weet hij ook al dat Hugo de Kerst niet haalt. Inderdaad in verband met de vunzige Sywertzaak. Zielig? Nee, natuurlijk niet. Kunnen we daarna eindelijk huizen gaan bouwen.
Wie heeft binnen die Christen Unie nou bedacht dat die koekenbakker Henk de zware landbouwklus op zich moest gaan nemen? Omdat hij niet lang daarvoor gezellig had gekonkeld met toenmalig minister Stef Blok? Henk had Stef gevraagd om door de Kamer aangenomen amendementen niet uit te voeren. Dat deed hij weer op verzoek van Stef. Snapt u het nog? Henk en Stef snappen het wel. Het was een dusdanig smerig spelletje dat Staghouwer in aanmerking kwam voor een mooie ministerpost. Of misschien was het op verzoek van God, die volgens de Britten ook al eeuwen hun vorst bepaalt.
Zal de Amsterdamse wethouder Shula Rijxman ook door God gekozen zijn? Of is dat gewoon een smerig spelletje geweest van een clubje geklofte D66’ers onder elkaar? Ik begrijp dat haar eerste optreden in het Amsterdamse stadhuis ronduit hilarisch was. Ze kwam te laat, wist niet hoeveel stadsdelen haar dorp had, moest onophoudelijk gesouffleerd worden door een bataljon verbaasde ambtenaren en kon een aantal namen niet lezen omdat ze de verkeerde lenzen in had. Dit deed mij denken aan Ajax-doelman Bertus Hoogerman, die in november 1964 een aantal blunders tegen Feyenoord maakte. De Rotterdammers wonnen in De Kuip met 9-4 en volgens Sjakie Swart had Bertus die middag de contactlenzen van zijn schoonmoeder in. Dat was een grap van Sjakie, maar het verhaal heeft die arme Hoogerman de rest van zijn leven achtervolgd. Ik wens mevrouw Rijxman daarom sterkte. Amsterdammers hebben een goed geheugen.
En nu de Britse koningin. Plotseling overleden? Dat lukt niet meer op je zesennegentigste. Wel mooi er tussenuit gepiept. Nog even met een blauw handje Boris uitgewuifd en toen was het wat haar betreft mooi geweest. Op naar Piet Schrijvers. Ik houd van dit soort koninklijke dooien. Vooral omdat er weer een roedel Britse tweedehands deskundigen zouteloze anekdotes komt opwarmen. Alle verhalen kwamen op hetzelfde neer: ja, haar succes was dat ze zeventig jaar niks heeft gezegd. Een soort Rutte. En ze had humor. En was plichtsgetrouw. En ze rookte als een ketter. En ze had een beetje rare zus. Plus een paar hondjes. En een zielige, seksueel verwarde zoon. Eigenlijk was ze net een mens als u en ik.
Toen ik gisteren al die snikkende Britten bij het hek van Buckingham Palace zag staan was ik vooral jaloers. Op hun schaamteloze gesnotter. Je hult je hondje in de Union Jack en gaat ongegeneerd staan grienen. Alsof de wereld vergaat. Maar ik gun het ze zo. En nu krijgen ze als bonus ook nog die volstrekt krankjorume Charles, waar we nog veel plezier aan gaan beleven. Want die gaat in nog wel een paar zeer domme dingen zeggen. Alleen kan je hem niet, zoals bij Henk en Shula, rustig richting de nooduitgang duwen. Is dat jammer? Nee, dat is juist heerlijk. God save the king!
