Afgelopen zaterdag. Ik zit op een Frans strandje aan de Atlantische oceaan en lees een boek. En ik val telkens in slaap. Dat ligt aan mij en aan dat strandje. Niet aan dat boek dat fantastisch is. Net als dat strandje trouwens.
Opeens telefoon. Mijn zoon uit Italië. Of ik het al weet? Nouri. Ajax. Oefenwedstrijd. Reanimeren. Hartstilstand. Appie. Voor ik het weet hangt hij op. Hij wordt gebeld.
Ook mijn telefoon begint te gloeien. Mijn Ajax-vrienden bellen, appen, sms’en. Ik struin alle nieuwssites af voor een sprankje Nourinieuws.
Ondertussen vertel ik mijn vrouw wie Appie Nouri is. Hoe leuk en Marokkaans en Amsterdams en Oud-West en jong en Ajax en goed en talentvol en bescheiden en geestig en vrolijk enzovoort.
Mijn zoon belt over de traumaheli die hem naar het ziekenhuis brengt. We vallen stil en mijmeren nog wat over zijn debuut tegen Willem II, de vrije trap op het randje van de zestien die hij in die wedstrijd zo behendig versierde, de leuke manier waarop hij de bal daarna opeiste waarna hij leep scoorde. Uitgenast noemen we dat in Amsterdam.
’s Avonds ontvang ik in mijn kleine Franse vakantiehuisje van alle kanten internetfilmpjes over de onfortuinlijke Appie. Ik smul van de beelden. Een soort smullen en huilen tegelijk. De leukste fragmenten komen van Nouri’s broer die een vlog van zijn debuut heeft gemaakt. Je ziet Appie thuis met zijn familie, met zijn vrienden op straat, met zijn medespelers in de kleedkamer, met het publiek dat in de Arena zijn naam scandeert als hij opstaat van de bank. De harde kern kent hem dan al. Hij is de absolute belofte. Doolt al elf jaar rond op De Toekomst zoals het trainingscomplex van de Ajax-jeugd heet. Het mooiste deel van het filmpje is dat waarin hij op de dag na de wedstrijd zijn Ajax-trainers bedankt. Ronduit ontroerend.
De volgende dag zie ik de beelden die ik niet wil zien en toch kijk. De wedstrijd tegen Bremen waarin Appie gaat zitten om vervolgens te gaan liggen. Daarna is iedereen er vlug bij, maar je voelt aan alles: dit gaat niet goed. We zijn getuigen van een groot drama. Een heel groot drama.
Na een voorzichtig optimisme pingelt donderdag aan het begin van de middag mijn telefoon. Dat doet hij altijd als er belangrijk nieuws is. Dit keer pingelt hij harder, feller, indringender. Het is Nourinieuws en het is slecht. Heel slecht.
Heel Amsterdam hangt uit zijn voegen. De Johan Cruijff Arena moet gestut. In De Toekomst woedt een radeloze huilbui. Niemand kan dit uitleggen. Niemand snapt dit. Welke idioot voert boven ons de administratie en bepaalt dat dit moet gebeuren? Dat zo’n leuke, talentvolle gozer uitgeschakeld moet worden. Zo’n geestige jongen, zo’n vrolijke zoon van zulke trotse ouders, zo’n bijzonder broertje, zo’n talentvolle voetballer, zo’n groot voorbeeld voor velen.
Ongetwijfeld zullen allerlei godvrezende angsthazen dit kunnen uitleggen. Wat de Here hiermee bedoelt. Wat Hij hiermee wil zeggen. En menig imam kan het misschien ook verklaren, maar ik snap het niet. En ik wil het niet snappen. Ik ben er te dom voor. Appie leefde voor zijn voetbalcluppie, wilde aanvoerder van het eerste worden en vooral het publiek vermaken. En zo’n jongen wordt zomaar uitgeschakeld. Hartfalen. Waar niemand iets aan kan doen.
Mijn zoon en ik zijn uit balans. Net als mijn broers en mijn neven en mijn buren en mijn vrienden. Gewoon iedereen. Ook Rotterdam en Eindhoven kunnen dit niet vatten. Ajax heeft inmiddels Nice geloot. Een dorp dat sinds een jaar geleden ook wel wat anders aan zijn kop heeft. Geen enkele Ajacied is geïnteresseerd in deze wedstrijd. Iedereen heeft wel iets anders aan zijn hoofd. Nouri. Appie Nouri. Dat vriendelijke Marokkaantje dat niemand een vlieg kwaad deed. Dat al twaalf jaar trouw trainde om de beste te worden en dat eigenlijk ook al was. In elk geval van zijn generatie.
Ik zag een foto van Nouri en Huntelaar. Appie zeven en Klaas-Jan een jaar of drieëntwintig. Prachtig hoe trots Nouri op die foto kijkt. Dit jaar zouden ze samen gaan spelen. Huntelaar in de herfst en Appie in de lente van zijn carrière. Gaat niet door. Geen toekomst voor Nouri. Een voorzichtige vraag: zullen we De Toekomst naar Appie vernoemen?
